Verwijst naar de decoratieve tendens die aan het einde van de 18de eeuw ontstond onder impuls van de anticomanie die typerend is voor het neoclassicisme*. De stijl getuigt van een streven naar een getrouwere imitatie van de antieke repertoria, niet alleen het Romeinse, maar ook het Griekse. De opgravingen in Italië (Etrurië en Campanië) en de verspreiding van het antieke model via gravures in publicaties zoals die van Robert Adam* (1728-1792) in Engeland en Charles Percier (1764-1836) en Pierre-François-Léonard Fontaine (1762-1853) (zie empirestijl*) in Frankrijk, hebben bijgedragen tot zijn ontwikkeling.
Vergeleken met het arabeske behangpapier (zie neoclassicisme*), dat getuigt van een zekere creatieve vrijheid tegenover het originele antieke model, wordt het behangpapier in Griekse stijl gekenmerkt door de trouwe navolging van, en het respect voor de antieke kunst uit Italië die eerst als Grieks werd geïdentificeerd en later als Etruskisch. Deze getrouwheid vertaalt zich eerst in het gebruik van het omvangrijke antieke repertorium. Hierin tekenen zich enkele voorkeursthema’s af, die met grote zin voor variatie worden gecombineerd: de Romeinse bouwkunst (van tempel* of triomfboog tot zuil* of pilaster*), personages die bekende taferelen of episodes verbeelden (putti*, allegorieën*, mythologische figuren) en de voorwerpen, meubelstukken en instrumenten die deze taferelen of motieven vergezellen (urnes*, vazen*, amforen*, lier, pijlkoker*, thyrsus*, athénienne*). Op vormelijk vlak vertaalt de band met de antieke modellen zich tevens in de behandeling van bepaalde behangpapieren die het uitzicht van aardewerk met rode figuren op een zwarte achtergrond nabootsen. Onder de bewaarde voorbeelden van behangpapier vindt men talloze medaillons* bestemd om uitgeknipt te worden, evenals boorden*, lambriseringen* of behangpapier met repetitieve motieven. Later, omstreeks 1830, zou het ornamentale vocabularium in Griekse stijl opnieuw een zeker succes kennen (Bazin, 1976, p. 254 ; Riley & Bayer, 2004, p. 126 ; Velut, 2005a, p. 33-35).