Duidt op de Engelse tendens (1760-1780) van het neoclassicisme*, ingeluid door de Schotse architect en decorateur Robert Adam (1728-1792) en zijn broers. Na een verblijf in Italië* (1757) ontwikkelen ze een originele stijl gebaseerd op de getuigenissen van het huiselijke leven, gekend dankzij de ontdekkingen in Pompeii en Herculanum. Gedefinieerd en verspreid door de publicatie Works in Architecture van Robert en James Adam (3 volumes, verschenen in 1773, 1779 en 1822), kende de stijl een onbetwist succes in de tweede helft van de 18de eeuw in Groot-Brittannië*, Rusland en de Verenigde Staten, en droeg hij bij tot de ontwikkeling van een neoklassieke huiselijke stijl. Hij beïnvloedde de directoirestijl* in Frankrijk*.
Het ornamentale vocabularium is ontleend aan het antieke repertorium en bestaat uit medaillons*, vazen* of urnes*, trofeeën*, kariatides*, sfinxen*, acanthusbladeren*, palmetten*, guirlandes*, parels*, bloemen*, rozetten*, maar ook arabesken*. Deze worden minutieus en gekunsteld vormgegeven, in een welbepaald kleurenpalet: zwart* en ivoor, oker en rood*, purper en goud, paarlemoeren en pasteltinten zoals lichtgroen*, zachtblauw*, citroengeel*. Hoewel Robert Adam zoals een echte binnenhuisarchitect alle elementen van de decoratie tekende – van de meubelsloten tot de tapijten* –, heeft hij geen enkel behangpapier ontworpen. Toch treft men de door hem uitgewerkte stijl aan op behangpapier uit die tijd (Bazin, 1976, p. 20 ; Gruber & Arizzoli-Clémentel, 1994, p. 40).