Stijl waarvan de benaming verband houdt met het Directoire (1795-1799), de enige stabiele regering ten tijde van de Franse Revolutie. Deze uiting van neoclassicisme* kadert in een evolutie die reeds aan het einde van de regering van Lodewijk XVI aanvatte, en werd aan het begin van de 19de eeuw voltooid, zodat hij de overgang vormt tussen de Lodewijk XVI-stijl* en de empirestijl*. Geheel in navolging van de Lodewijk XVI-stijl wordt de directoirestijl gekenmerkt door een streven naar vereenvoudiging van de vormen en door een meer uitgesproken terugkeer naar de oud-Griekse kunst.
De directoirestijl uitte zich vooral in de meubelkunst en in een specifieke mode van vrouwenkledij, maar verrijkte tevens de iconografie van behangpapier met palmetten*, urnes*, gevleugelde leeuwen*, sfinxen* met fruitkorf, revolutionaire symbolen* zoals bijlen, speren, wetstafelen, kokardes, linten* met de nationale kleuren, Frygische mutsen, fasces, en laurierkransen. Deze komen voor op sommige behangpapieren vanaf het einde van de 18de eeuw en vervangen de symbolen* van de monarchie (Bazin, 1976, p. 108 ; Cliff, 1998, p. 85 ; Velut, 2005a, p. 144).