Term die verwijst naar de eerste fase van het Franse neoclassicisme*, geassocieerd met de regering van Lodewijk XVI (1774-1793), hoewel de wortels van de stijl zich vroeger manifesteren. De eerste tekenen van een afwijzing van de rococo* dateren immers van de jaren 1750, wanneer men oproept tot een soberdere, regelmatigere en meer symmetrische lijnvoering. Het beredeneerde teruggrijpen naar de oudheid komt geleidelijk tot uitdrukking onder de regering van Lodewijk XV, en de stijl komt tot volle ontwikkeling wanneer Lodewijk XVI de troon bestijgt. Aan het einde van de 18de eeuw gaat hij over in de Griekse stijl* en in de directoirestijl*. In het domein van de sierkunsten ontwikkelt er zich een belangrijk ornamentaal vocabularium met een voorkeur voor guirlandes*, veldbloemen, arabesken*, rankwerk*, rozetten*, vlechtwerk* van laurierbladen, gekruiste rondstaven* uit met linten* omwonden biezen, granaatappels*, gevouwen linten*, medaillons*, boeketten*, vazen*, reukvaten*, bloemenkorven, knopen*, hoorns des overvloeds*, evenals trofeeën* samengesteld uit attributen of symbolen van de jacht, de liefde (druiven*, pijl* en boog*, brandende toorts* en duiven*), de muziek (trompet, viool), of het landelijke (attributen uit het plattelandsleven). De zogenaamde arabeske* behangpapieren (zie neoclassicisme*) zijn, hoewel geïnspireerd op antieke bronnen, nog getint door de fantasie en de elegantie eigen aan de rococo. Ook de tafereelweergave in eilandjes is schatplichtig aan de rococoschema’s. Gestreepte* en geruite* motieven waren eveneens in trek, net zoals decors samengesteld uit architecturale elementen in antieke trant (Bazin, 1976, p. 212-213 ; Cliff, 1998, p. 84 ; Jacqué, 1995, p. 24-25 ; RILEY & BAYER, p. 202-204).